سندروم تونل کارپال چیست؟

سندرم تونل کارپال اختلال شایعی است که باعث درد، بی‌حسی، گزگز و ضعف در دست و مچ می شود. تونل کارپال یک گذرگاه باریک در مچ دست است که از استخوان ها و رباط ها تشکیل شده و عصب مدیان (میانی)، همراه با تاندون ها، از طریق آن عبور می کند. این عصب مسئول حرکت ساعد و حس بیشتر انگشتان دست است.

سندرم تونل کارپال زمانی رخ می دهد که عصب مدیان تحت فشار قرار گرفته یا تحریک شود. اگر این فشار ادامه پیدا کند، می تواند باعث احساس درد و ناراحتی شدید شده و در صورت عدم درمان، آسیب دائمی به عصب وارد کند. لذا برای جلوگیری از عوارض جدی، در صورت مشاهده علائمی مانند بی‌حسی یا سوزن‌سوزن شدن مداوم، باید به پزشک مراجعه کنید.

خوشبختانه این بیماری به درمان های مناسب پاسخ خوبی می دهد؛ اما برخی موارد شدیدا درگیر با این سندروم، می توانند درمان نشده نیز باقی بمانند. بنابراین مداخله پزشکی به موقع در کنترل سندرم تونل کارپال، از اهمیت بالایی برخوردار است. برای آشنایی بیشتر با این سندروم شایع، تا انتهای این مطلب با ما همراه باشید.

بیماری سندروم تونل کارپال چگونه ایجاد می شود؟

سندرم تونل کارپال زمانی رخ می دهد که عصب میانی که از ساعد به دست می رود، تحت فشار قرار گیرد یا تحریک شود. این عصب از طریق تونل کارپال در مچ دست عبور می کند و مسئول ایجاد حس در انگشت شست، اشاره، میانی و نیمی از انگشت حلقه است. عصب میانی همچنین، سیگنال های عصبی لازم برای حرکت برخی از عضلات شست را ارسال می کند. تمامی عوامل موثر بر باریک شدن فضای تونل کارپال یا افزایش فشار بر عصب میانی، می توانند منجر به سندروم تونل کارپال شوند.

چه کسانی به سندروم تونل کارپال مبتلا می شوند؟

سندرم تونل کارپال افراد مختلفی را تحت تأثیر قرار می دهد، اما برخی افراد به دلیل شرایط جسمی، سبک زندگی یا شغلشان بیشتر در معرض این سندروم هستند. در ادامه، گروه هایی را معرفی می کنیم که بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند:

• افرادی که آسیب های مچ دست داشته‌اند: کسانی که دچار شکستگی یا دررفتگی مچ دست شده باشند، فضای داخل تونل کارپالشان تغییر کرده و فشار بیشتری به عصب میانی آن ها وارد می شود. همچنین، افراد مبتلا به آرتریت (باعث تغییر شکل استخوان های مچ می شود)، بیشتر در معرض این سندروم قرار دارند.
• زنانی که تونل کارپال کوچکتری دارند: به‌طور کلی زنان، به دلیل کوچکتر بودن تونل کارپال یا تأثیر هورمون ها بر بافت های اطراف تاندون ها، بیشتر از مردان به این بیماری مبتلا می شوند. اغلب زنانی که در دوران بارداری یا یائسگی هستند، به دلیل تغییرات هورمونی و احتباس مایعات، ممکن است دچار سندروم تونل کارپال شوند.
• افرادی که بیماری های مزمن دارند: افراد مبتلا به بیماری های مزمن مانند دیابت، به دلیل افزایش احتمال آسیب عصبی، بیشتر مستعد ابتلا به سندرم تونل کارپال هستند. همچنین، بیماری های التهابی مانند آرتریت روماتوئید و نقرس می توانند باعث التهاب در اطراف تاندون های مچ دست، فشار به عصب میانی و در نهایت سندروم تونل کارپال شوند. افرادی که مشکلاتی مانند اختلالات تیروئید، نارسایی کلیه یا لنف ادم دارند نیز ممکن است در معرض این بیماری باشند.
• کسانی که اضافه‌وزن دارند: چاقی یکی از عوامل خطر برای سندرم تونل کارپال است؛ زیرا افزایش وزن می تواند فشار بیشتری به اعصاب و تاندون های مچ دست وارد کند.
• افرادی که داروهای خاص مصرف می کنند: برخی مطالعات نشان داده ‌اند که مصرف آناستروزول (دارویی برای درمان سرطان پستان) ممکن است با افزایش خطر ابتلا به این بیماری مرتبط باشد.
• کسانی که مشاغل خاصی دارند: افرادی که در مشاغلی فعالیت دارند که شامل حرکات تکراری دست و مچ یا استفاده از ابزارهای ارتعاشی است، ممکن است بیشتر در معرض خطر باشند. کارگران خط مونتاژ، کسانی که زیاد از دست هایشان برای کارهای سنگین استفاده می کنند و حتی برخی از افرادی که با ماوس کامپیوتر کار می کنند، ممکن است دچار این مشکل شوند. محیط های کاری سرد نیز می توانند فشار روی عصب را افزایش داده و علائم را تشدید کنند.

اگرچه این عوامل می توانند احتمال ابتلا را افزایش دهند، اما لزوماً هر کسی که در این شرایط قرار دارد، به سندرم تونل کارپال مبتلا نخواهد شد. با این حال توصیه می شود کسانی که در معرض این عوامل هستند و علائمی مانند درد، بی‌حسی یا گزگز در دست و مچ خود احساس می کنند، به یک پزشک متخصص مراجعه نمایند.

علائم بیماری سندروم تونل کارپال مچ دست

افرادی که دچار سندرم تونل کارپال می شوند، به تدریج نشانه های آن را تجربه می کنند. شایع ‌ترین علائم سندروم تونل کارپال شامل موارد زیر است:

• بی‌حسی و گزگز در دست و انگشتان: این حس معمولا در نوک انگشتان، به‌ویژه در شست، اشاره و انگشت وسط ایجاد می شود.
• درد در مچ دست و دست: ممکن است این درد از مچ دست شروع شده و به ساعد یا حتی بازو گسترش یابد.
• احساس سوزن‌سوزن شدن: این حس ناخوشایند معمولا شب ها شدیدتر شده و ممکن است باعث بیدار شدن فرد شود.
• ضعف در نگه داشتن اشیا: افراد ممکن است متوجه شوند که گرفتن و کنترل اشیایی مانند تلفن، فرمان خودرو، خودکار یا صفحه‌کلید برایشان سخت شده است.

علائم سندروم تونل کارپال معمولا در ابتدا خفیف هستند اما با گذشت زمان شدت می یابند. بسیاری از افراد ابتدا شب ها دچار سوزش یا بی‌حسی در دست می شوند، اما با پیشرفت بیماری، این علائم ممکن است در طول روز، به‌ویژه هنگام انجام کارهایی که نیاز به حرکات تکراری دست دارند، مانند تایپ کردن، نوشتن یا استفاده از ابزارهای دستی، نیز بروز کنند.

انواع سندروم تونل کارپال

سندرم تونل کارپال در انواع مختلفی ظاهر می شود که شدت علائم و تأثیر آن بر فعالیت های روزانه متفاوت است. 3 نوع سندروم تونل کارپال، به شرح زیر است:

سندروم تونل کارپال خفیف

در این نوع، فرد ممکن است گهگاه، به‌ویژه هنگام شب یا پس از انجام فعالیت های خاص، احساس بی‌حسی، سوزن‌سوزن شدن یا درد خفیف در مچ و انگشتان خود داشته باشد. در سندروم خفیف تونل کارپال، معمولا تغییر وضعیت دست یا تکان دادن آن، باعث کاهش علائم می شود.

سندروم تونل کارپال متوسط

در این نوع،‌ علائم بیشتر بوده و ممکن است در طول روز نیز ظاهر شوند. ضعف در گرفتن اشیا، احساس گزگز مداوم و کاهش دقت در حرکات دست از جمله مشکلاتی هستند که افراد در این نوع از سندروم تونل کارپال تجربه می کنند. همچنین فعالیت های روزمره مانند تایپ کردن، نوشتن یا استفاده از ابزارهای دستی دشوارتر می شود.

سندروم تونل کارپال شدید

در این نوع، علائم دائمی بوده و حتی استراحت نیز کمکی به کاهش آن ها نمی کند. در سندروم تونل کارپال شدید، ضعف عضلانی در دست بیشتر شده و ممکن است منجر به از دست دادن قدرت کنترل اشیا شود. اگر این نوع بدون درمان باقی بماند، در برخی موارد، به عصب مدیان آسیب دائمی وارد خواهد شد.

علت سندروم تونل کارپال مچ دست

سندرم تونل کارپال به دلیل وارد شدن فشار اضافی بر عصب میانی ایجاد می شود. این تونل فضای محدودی برای عبور عصب و تاندون ها دارد، بنابراین هرگونه تورم، التهاب یا آسیب در این ناحیه می تواند عصب را تحت فشار قرار داده و علائم این بیماری را ایجاد کند. عوامل مختلفی می توانند باعث تورم یا تحریک مچ دست و در نهایت منجر به سندرم تونل کارپال شوند؛ از جمله این عوامل می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• آسیب های فشاری مکرر: انجام حرکات تکراری مچ دست مانند تایپ کردن، کار با ابزارهای دستی یا استفاده مداوم از ماوس کامپیوتر می تواند به مرور زمان باعث التهاب در این ناحیه شود.
• آرتریت: التهاب ناشی از آرتریت، به‌ویژه آرتریت روماتوئید، می تواند به بافت های اطراف تونل کارپال فشار وارد کند و باعث بروز علائم این سندروم شود.
• رگ به رگ شدن: کشیدگی بیش از حد تاندون ها و رباط های مچ دست، می تواند منجر به تورم و فشار بر عصب مدیان شود.
• شکستگی مچ دست: آسیب های استخوانی، به‌ویژه شکستگی های مچ دست، ممکن است ساختار تونل کارپال را تغییر داده و باعث تنگ شدن فضای آن شوند.
• کیست های گانگلیونی: این کیست ها که در اطراف مفاصل یا تاندون ها شکل می گیرند، ممکن است به عصب مدیان فشار وارد کنند و علائم سندرم تونل کارپال را تشدید کنند.

ترکیب این عوامل در طول زمان باعث ایجاد و تشدید علائم بیماری می شود، به همین دلیل تشخیص زودهنگام و مدیریت مناسب، می تواند از پیشرفت سندروم تونل کارپال جلوگیری کند.

نحوه تشخیص سندروم تونل کارپال

تشخیص سندرم تونل کارپال معمولا از طریق معاینه فیزیکی و آزمایش های خاص انجام می شود. پزشک با بررسی مچ، دست و انگشتان، ارزیابی علائم و پرسیدن سوالاتی درباره شدت و مدت زمان بروز علائم، به این عارضه مشکوک می شود.

اطلاعاتی مانند زمان شروع علائم، فعالیت هایی که آن ها را تشدید یا تسکین می دهند و تغییرات در طول روز، می تواند در تشخیص دقیق کمک‌کننده باشد. برای تایید تشخیص، معمولا پزشک از ترکیب آزمایش های بالینی و تصویربرداری زیر استفاده می کند:

• علامت تینل: پزشک با ضربه زدن ملایم روی عصب میانی مچ، بررسی می کند که آیا بی‌ حسی یا سوزن ‌سوزن شدن در دست ایجاد می شود یا خیر.
• تست فالن: بیمار مچ دست های خود را خم کرده و آن ها را به یکدیگر فشار می دهد. اگر پس از چند ثانیه علائم مانند بی‌حسی یا گزگز ظاهر شود، احتمال وجود سندرم تونل کارپال افزایش می یابد.
• تصویربرداری با اشعه ایکس: برای بررسی وجود شکستگی، آرتروز یا تغییرات ساختاری که ممکن است باعث فشردگی عصب شوند، از ناحیه مچ دست تصویربرداری می شود.
• الکترومیوگرافی (EMG): این آزمایش عملکرد طبیعی عصب میانی را بررسی و شدت آسیب عصبی را مشخص می کند.
• سونوگرافی: التهاب، تورم یا تغییرات در ساختار تونل کارپال را نشان دهد.
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): برای مشاهده دقیق‌تر بافت های نرم، اعصاب و ساختارهای داخلی مچ، به‌ویژه در موارد مشکوک یا پیچیده، از MRI استفاده می شود.

درمان سندروم تونل کارپال چگونه است؟

درمان سندرم تونل کارپال به شدت علائم و میزان تأثیر آن بر زندگی روزمره بستگی دارد. در ابتدا پزشکان معمولا از روش های غیرجراحی برای درمان استفاده می کنند، اما اگر این روش ها مؤثر نباشند، ممکن است جراحی توصیه شود. از جمله روش‌ های درمانی سندروم تونل کارپال، می‌ توان به موارد زیر اشاره کرد:

• بستن آتل (مخصوصاً در شب): آتل، مچ دست را در وضعیت خنثی نگه می دارد و فشار روی عصب میانی را کاهش می دهد. این روش به‌ویژه در مراحل اولیه بیماری مفید است.
• فیزیوتراپی: فیزیوتراپیست تمریناتی را برای تقویت عضلات اطراف مچ و بهبود انعطاف‌پذیری تجویز می کند که منجر به کاهش فشار به عصب مدیان می شود.
• اصلاح وضعیت بدن و محیط کار: کاردرمانگران می توانند راه هایی مانند تغییر نحوه نشستن، ایستادن یا تنظیم موقعیت صفحه کلید و ماوس کامپیوتر را برای کاهش فشار روی مچ دست پیشنهاد دهند.
• داروهای ضدالتهاب: مصرف داروهایی مانند ایبوپروفن یا استامینوفن ممکن است به کاهش التهاب و تسکین درد کمک کند. البته این داروها نباید بدون مشورت با پزشک و بیش از 10 روز متوالی مصرف شوند.
• تزریق کورتیکواستروئیدها: این داروهای ضدالتهابی قوی، مستقیما در تونل کارپال تزریق می شوند تا التهاب را کاهش دهند. این روش معمولاً برای مواردی که درد شدیدتر است، توصیه می شود.
• جراحی سندرم تونل کارپال: اگر درمان های غیرجراحی مؤثر نباشند و علائم بیماری شدیدتر شوند، جراحی سندروم تونل کارپال با هدف آزادسازی اعصاب، انجام می شود. در این عمل، جراح یک برش در رباط عرضی کارپال ایجاد می کند تا فضای بیشتری برای عصب میانی فراهم شود. این کاهش فشار می تواند علائم بیماری را بهبود ببخشد و عملکرد طبیعی مچ دست را بازیابی کند.

عوارض سندروم تونل کارپال

اگر سندرم تونل کارپال به موقع تشخیص داده نشود یا درمان مناسبی برای آن آغاز نشود، می تواند به عوارض جدی و دائمی منجر شود. از جمله عوارض سندروم تونل کارپال می‌ توان به آسیب عصب میانی، از دست دادن عملکرد دست، درد مزمن و سوزن سوزن شدن شدید اشاره کرد که کیفیت زندگی فرد را تحت تاثیر زیادی قرار می دهد.

آیا سندروم تونل کارپال خطرناک است؟

بله، سندرم تونل کارپال اگر با روشی مناسب و به موقع درمان نشود، می تواند خطرناک باشد. در بیشتر بیماران، این سندروم به مرور زمان بدتر می شود و در صورتی که درمانی انجام نگیرد، ممکن است منجر به اختلال دائمی در عملکرد دست شود. این اختلالات شامل از دست دادن حس در انگشتان و ضعف عضلانی است که می تواند توانایی انجام کارهای روزمره مانند نوشتن، گرفتن اشیاء یا حتی رانندگی را تحت تاثیر قرار دهد.

برای جلوگیری از این عوارض، تشخیص و درمان سریع سندرم تونل کارپال از اهمیت بالایی برخوردار است. در صورت تاخیر در درمان، آسیب به عصب میانی به یک مشکل مزمن و دائمی تبدیل شده و بازگشت به وضعیت اولیه را دشوار یا حتی غیرممکن می کند.

پیشگیری از سندروم تونل کارپال

برای پیشگیری از سندرم تونل کارپال، باید نحوه انجام فعالیت ها تغییر یافته و به وضعیت فیزیکی توجه بیشتری شود. در اینجا، روش های مختلفی برای کاهش استرس و فشار روی دست ها و مچ ها آورده شده که می تواند به طور کلی به سلامت مچ دست و جلوگیری از بیماری های مرتبط با آن کمک کند:

• کاهش نیروی فشار: هنگام استفاده از صفحه‌کلید، ماوس یا هر وسیله‌ی دیگری که به فشار دست نیاز دارد، باید مراقب باشید که نیروی زیادی به دست وارد نکنید. در صورت امکان، از صفحه‌کلیدهای با کلیدهای نرم استفاده کنید و هنگام تایپ، دست خود را در حالت طبیعی نگه دارید. اگر شغل شما شامل استفاده از دستگاه های دیجیتال است، فشار غیرضروری و بی‌دلیل به دستان خود وارد نکنید.
• استراحت های مکرر و کشش دست ها: یکی از ساده‌ترین روش ها برای پیشگیری از مشکلات مچ دست، استراحت های مکرر است. استراحت های مکرر به شما این امکان را می دهند که از فشار مداوم به عضلات و مفاصل دست ها جلوگیری کنید. توصیه می شود که هر 20 تا 30 دقیقه کار، دقایقی را به کشش دست ها و مچ ها اختصاص دهید. انجام حرکات کششی ساده، مانند باز و بسته کردن انگشتان یا چرخاندن مچ ها، به بهبود جریان خون کمک کرده و از سفت شدن عضلات جلوگیری می کند.
• مراقبت از وضعیت مچ دست هنگام تایپ یا استفاده از ماوس: وضعیت مناسب هنگام استفاده از صفحه‌کلید و ماوس، در کاهش فشار بر مچ دست ها تأثیر زیادی دارد. بهترین حالت این است که مچ دست ها را در وضعیت خنثی، یعنی نه خیلی بالا و نه خیلی پایین، نگه دارید. اگر صفحه‌کلید شما خیلی بالا یا پایین است، می توانید از یک پایه یا استند قابل تنظیم استفاده کنید تا ارتفاع آن به سطح راحتی برسد. همچنین می توانید از ماوس هایی استفاده کنید که ارگونومیک بوده و برای حمایت از مچ دست طراحی شده اند.پ
• بهبود وضعیت بدن: وضعیت بد بدن یکی از عواملی است که منجر به مشکلات مچ دست و سندروم تونل کارپال می شود. وقتی بدن شما از نظر ارگونومیک، به درستی تنظیم نشده باشد؛ به عضلات و مفاصل فشار اضافی وارد می شود. وضعیت نامناسب در هنگام نشستن می تواند باعث فشار بر شانه ها و گردن شده و تا مچ دست ها نیز ادامه داشته باشد. بنابراین، از صندلی های ارگونومیک استفاده کنید و صفحه ‌نمایش را هم سطح و روبروی چشم ها قرار دهید تا مجبور نباشید گردن و شانه های خود را خم کنید.
• استفاده از ماوس ارگونومیک: ماوس های معمولی می توانند فشار زیادی به مچ دست وارد کنند، به‌ویژه اگر برای مدت طولانی از آن ها استفاده شود. استفاده از ماوس های ارگونومیک می تواند به کاهش فشار روی مچ دست کمک کند. این ماوس ها دستان را در موقعیت طبیعی‌تری قرار می دهند و از حرکت های تکراری مضر جلوگیری می کنند.
• گرم نگه داشتن دست ها و مچ ها: محیط های سرد می توانند باعث افزایش درد و سفتی دست ها و مچ ها شوند. بنابراین، اگر در محیط های سرد کار می کنید، گرم نگه داشتن دست ها و مچ ها اهمیت زیادی دارد. دستکش های بدون انگشت یا سایر لوازم گرمایشی به تحرک راحت تر دست ها کمک کرده و خطر آسیب دیدگی را کاهش می دهند.

با رعایت این نکات ساده و مؤثر، می توانید احتمال ابتلا به سندرم تونل کارپال را به حداقل برسانید. این اقدامات نه تنها به پیشگیری کمک می کنند، بلکه در صورت شروع علائم، می توانند سرعت پیشرفت بیماری را نیز کاهش داده و به بهبود وضعیت کمک کنند.

برای تشخیص و درمان سندروم تونل کارپال مچ دست به چه پزشکی مراجعه کنیم؟

توصیه می شود برای تشخیص و درمان سندرم تونل کارپال، به یک پزشک متخصص ارتوپدی یا جراح دست مراجعه کنید. این متخصصان با استفاده از معاینات فیزیکی و آزمایش های خاص، مانند تست های عصبی و تصویربرداری، به تشخیص قطعی بیماری می پردازند. همچنین در صورت نیاز به درمان های پیشرفته‌تر، جراح دست می تواند روش های جراحی مانند آزادسازی تونل کارپال را پیشنهاد دهد. در برخی موارد، فیزیوتراپیست یا کاردرمانگر نیز می تواند در مدیریت علائم و بهبود وضعیت عملکرد دست ها کمک کننده باشد.