درمان سندروم تونل کارپال مچ دست

سندرم تونل کارپال یک بیماری پیشرونده است که اگر به ‌موقع تشخیص داده نشود و درمان مناسبی برای آن صورت نگیرد، می تواند منجر به مشکلات جدی ‌تری مانند ضعف عضلانی و از دست دادن حس در دست ها شود. این عارضه معمولا به ‌تدریج شدت می یابد اما با تشخیص زودهنگام و اقدامات درمانی مناسب، می توان روند پیشرفت آن را کند یا متوقف کرد. از این رو مراجعه به پزشک در مراحل اولیه بسیار حائز اهمیت است، زیرا می توان با روش های غیرجراحی، فشار وارده بر عصب میانی را کاهش داده و از بروز مشکلات بیشتر جلوگیری کرد.

در صورت پیشرفت و تشدید سندروم تونل کارپال، روش های درمانی غیرجراحی تاثیر درمانی به سزایی نخواهند داشت. در این مرحله، پزشک جراحی تونل کارپال را برای کاهش فشار وارد بر عصب به بیماران توصیه می کند. به طور کلی باید گفت که درمان سندروم تونل کارپال، با یکی از روش های ذکر شده انجام می شود و در برخی موارد نیز ممکن است هیچ یک از روش های درمانی، موثر واقع نشوند. برای آشنایی با جزییات هر یک از این روش های درمانی، تا انتهای این مطلب با ما همراه باشید.

راه های درمانی سندروم تونل کارپال

همانطور که گفته شد روش ‌های درمانی زیادی برای سندروم تونل کارپال وجود دارند که هر روش با توجه به وضعیت سندروم، شرایط بیمار و بودجه‌ی او مشخص خواهد شد. به طور کلی، گاهی برای درمان سندروم تونل کارپال روش ‌های خانگی مناسب است. گاهی هم به جز جراحی و روش ‌های تهاجمی ‌تر، راهی برای درمان آن وجود ندارد. روش های درمان سندروم تونل کارپال و اقدامات لازم برای آن ها به شرح زیر است:

درمان تونل کارپال بدون جراحی

درمان های ملایم تر که شامل جراحی نمی شوند، معمولا زمانی به بیماران توصیه می شوند که علائم در مراحل اولیه قرار دارند یا شدت زیادی ندارند. این روش ها می توانند به کاهش التهاب، کاهش فشار روی عصب میانی و بهبود عملکرد دست کمک کنند. اگر علائم سندروم با این روش ها بهبود نیابد یا شدیدتر شود، پزشک گزینه جراحی را برای درمان بررسی می کند. برخی از بهترین درمان های غیرجراحی سندروم تونل کارپال، شامل موارد زیر هستند:

• بریس یا آتل‌بندی
• داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)
• تغییر در فعالیت های روزمره
• تزریق استروئید
• تمرینات آزادسازی اعصاب
• تزریق پلاسمای غنی از پلاکت (PRP)

درمان سندروم تونل کارپال با دارو

دارودرمانی یکی از روش های رایج برای کنترل علائم سندرم تونل کارپال، به‌ویژه در مراحل اولیه بیماری، است. این داروها می توانند التهاب و درد را کاهش دهند و به بهبود موقت علائم کمک کنند، اما معمولا علت اصلی مشکل را برطرف نمی کنند. مهم‌ترین داروهای مناسب برای کنترل علائم سندرم تونل کارپال، عبارت‌اند از:

• داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن (Advil، Motrin IB) و ناپروکسن: این داروها می توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند. با این حال، شواهد کافی برای اثربخشی آن ها در بهبود طولانی‌مدت سندرم تونل کارپال وجود ندارد.
• کورتیکواستروئیدها: تزریق کورتیکواستروئیدهایی مانند کورتیزون به داخل تونل کارپال می تواند التهاب و تورم را کاهش دهد و فشار روی عصب میانی را کم کند. در برخی موارد، برای هدایت دقیق‌تر تزریق، از سونوگرافی استفاده می شود.
• کورتیکواستروئیدهای خوراکی: این داروها نسبت به تزریق مستقیم کورتیکواستروئید تاثیر کمتری داشته و معمولا به‌عنوان گزینه اصلی درمان توصیه نمی شوند.

به طور کلی درمان دارویی معمولا برای تسکین موقت علائم به کار می رود و در صورتی که علائم شدید یا پایدار باشند، به روش های درمانی دیگری از جمله فیزیوتراپی یا جراحی نیاز است.

درمان تونل کارپال به روش خانگی

در برخی موارد، مخصوصا زمانی که علائم خفیف هستند، می توان با روش های خانگی، به کاهش ناراحتی ناشی از سندرم تونل کارپال کمک کرد. این روش ها در کاهش فشار روی عصب میانی و جلوگیری از تشدید علائم موثر هستند. اگر علائم شدیدتر شد یا با روش های خانگی بهبود نیافت، برای بررسی گزینه های درمانی دیگر، حتما به پزشک متخصص مراجعه کنید. از جمله روش های خانگی برای درمان سندرم تونل کارپال می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• استفاده از آتل یا بریس مچ دست: بستن آتل به صاف نگه داشتن مچ دست کمک کرده و فشار روی عصب را کاهش می دهد. توصیه می شود که آتل را شب ها، هنگام خواب ببندید و ممکن است تا 6 هفته طول بکشد تا تاثیر آن را احساس کنید.
• کاهش یا توقف برخی فعالیت‌ ها: انجام کارهایی که به خم کردن مداوم مچ یا اعمال فشار زیاد روی دست نیاز دارند، مانند استفاده از ابزارهای لرزان یا نواختن سازهای موسیقی، باید محدود شود.
• استفاده از داروهای مسکن: داروهایی مانند پاراستامول و ایبوپروفن می توانند در کوتاه‌مدت به کاهش درد کمک کنند، اما درمان قطعی این عارضه محسوب نمی شوند.
• تمرینات مخصوص دست: برخی حرکات کششی و تقویتی به بهبود علائم کمک می کنند، اما شواهد علمی کمی در مورد اثربخشی آن ها وجود دارد.
• استراحت و کاهش فشار روی مچ دست: در طول روز، دست ها را در وضعیت طبیعی نگه دارید و از وارد کردن فشار اضافی بر روی آن ها خودداری کنید.

درمان سندروم تونل کارپال با جراحی

در صورتی که درمان های بالا نتوانند علائم سندرم تونل کارپال را تسکین دهند یا تنها به طور موقت تأثیرگذار باشند، پزشک جراحی تونل کارپال را به عنوان یک گزینه درمانی موثرتر پیشنهاد می دهد. این تصمیم به شدت علائم، یافته های معاینه فیزیکی، پاسخ به درمان های ملایم‌ تر و نتایج آزمایش ها بستگی دارد. در موارد شدیدتر، مانند بی ‌حسی مداوم و تحلیل رفتن عضلات شست، جراحی به عنوان اقدامی برای جلوگیری از آسیب های دائمی توصیه می شود. از جمله روش های جراحی برای درمان سندرم تونل کارپال عبارتند از:

آزادسازی تونل کارپال (Carpal Tunnel Release): این روش جراحی، باهدف کاهش فشار روی عصب میانی، از طریق برش رباطی انجام می شود که سقف تونل کارپال را تشکیل می دهد. آزادسازی این رباط موجب افزایش اندازه تونل و کاهش فشار روی عصب میانی شده و عملکرد صحیح عصب را امکان‌پذیر می کند.

جراحی باز تونل کارپال: در این روش، پزشک یک برش کوچک در کف دست ایجاد کرده و از طریق این برش به داخل دست و مچ دسترسی پیدا می کند. سپس رباط عرضی کارپال تقسیم شده، فضای تونل کارپال بیشتر می شود و فشار روی عصب کاهش می یابد.

جراحی آندوسکوپی تونل کارپال: در این روش، پزشک یک یا دو برش کوچک در دست ایجاد می کند و از یک دوربین کوچک (آندوسکوپ) برای مشاهده داخل دست و مچ استفاده می کند. سپس با استفاده از ابزار جراحی، رباط عرضی کارپال تقسیم می شود تا فشار روی عصب میانی کاهش یابد.

جراحی سندروم تونل کارپال معمولا به صورت سرپایی انجام می شود و می تواند با بیهوشی عمومی یا بی‌حسی موضعی صورت گیرد. پس از جراحی، فضای بیشتری در تونل کارپال ایجاد می شود و فشار روی عصب کاهش می یابد که به بازگشت عملکرد طبیعی دست کمک می کند.

درمان سندروم تونل کارپال با ورزش

برخی از ورزش ها می توانند در مراحل جزئی تا متوسط سندروم تونل کارپال، به افراد مبتلا کمک کنند. این تمرینات زمانی موثرتر هستند که با روش های دیگر درمانی غیرجراحی، مانند تغییر رفتارهایی که باعث ایجاد سندروم شده ‌اند یا استفاده از آتل مچ دست، ترکیب شوند. همچنین انجام این تمرینات پس از جراحی و برای پیشگیری از اسکار داخلی نیز توصیه می شوند.

این تمرینات ممکن است در ابتدا سخت به نظر برسند، اما نباید دردناک باشند. اگر با انجام این تمرینات ورزشی دردی ایجاد شود، باید متوقف شده و از پزشک مشورت گرفته شود. در صورتی که از انجام این تمرینات مطمئن نیستید، حتما از پزشک خود راهنمایی بگیرید. از جمله تمرینات ورزشی توصیه شده در این زمینه می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• چرخش مچ دست: با حرکت دادن دست ها به بالا، پایین، چپ و راست، مچ دست خود را بچرخانید. این حرکت را چهار بار تکرار کنید.
• کشش انگشتان: انگشتان خود را به سمت جلو دراز کنید و سپس شل کنید. این حرکت را چهار بار تکرار کنید.
• کشش شست: با استفاده از دست مخالف خود، انگشت شست خود را به عقب فشار دهید تا کشش ملایمی احساس کنید. این حرکت را چهار بار تکرار کنید.
• کشش نماز: در حالت نماز، دستان خود را زیر چانه و کنار هم قرار دهید و سپس تا زمانی که کشش متوسطی احساس کنید، آن ها را به سمت پایین فشار دهید. این کشش را تا 30 ثانیه نگه دارید و دو تا چهار بار تکرار کنید.
• کشش فلکسور مچ دست: دست خود را به حالتی که کف دست به سمت بالا باشد، دراز کنید. دست خود را به عقب خم کنید، از دست دیگر برای کشش بیشتر کمک بگیرید و 30 ثانیه نگه دارید. این حرکت را دو تا چهار بار تکرار کنید.
• کشش اکستنسور مچ: دست خود را دراز کرده و کف دست به سمت پایین باشد. دست را به جلو خم کنید و از دست دیگر برای کشش بیشتر استفاده کنید و 30 ثانیه نگه دارید. این حرکت را دو تا چهار بار تکرار کنید.
• آزادسازی عصب داخلی: یک دست خود را مشت کنید، سپس انگشتان را دراز کرده و شست را از انگشتان جدا کنید. ساعد را بچرخانید تا دست به سمت بالا باشد و با دست دیگر شست را به عقب بکشید. این حرکت را 10 تا 15 بار در روز تکرار کنید.
• تاندون گلاید نوع یک: انگشتان خود را صاف کنید، سپس آن ها را به حالت قلاب درآورید و یک مشت بسازید. این حرکت را 5 تا 10 بار تکرار کنید.
• تاندون گلاید نوع دو: دست خود را صاف کنید و انگشتان را خم کنید تا به حالت 90 درجه درآید. سپس نوک انگشتان را به سمت کف دست حرکت دهید. این حرکت را 5 تا 10 بار تکرار کنید.
• تکان دادن دست‌ها: این تمرین شب ها و وقتی که علائم بدتر می شوند، مفید است. طی این تمرین شما باید دست ها را تکان دهید تا علائم درد تسکین یابد.
• علامت مشت به توقف: یک دست خود را مشت کنید، سپس انگشتان خود را به سمت بالا بکشید. این حرکت را 5 تا 10 بار تکرار کنید.
• لمس شست: هر انگشت را به نوک شست خود برسانید تا شکل O بسازد. این حرکت را چند بار تکرار کنید.
• کشش های اساسی مچ دست: مچ دست خود را از پهلو آویزان کنید، سپس آن را به سمت بالا و پایین خم کنید. هر بار 5 ثانیه نگه دارید و این تمرین را 10 بار تکرار کنید.
• مقاومت مچ دست: با یک دست مقاومت ایجاد کنید و مچ دست را بالا ببرید، این حرکت را چند بار در روز تکرار کنید.
• فرهای مچ دست: یک وزنه یا قوطی لوبیا را در دست بگیرید و با آن فرهای مچ دست را انجام دهید. 10 بار این حرکت را تکرار کنید.
• تمرینات گرفتن دست: یک توپ لاستیکی نرم را فشار دهید و 5 ثانیه نگه دارید. این تمرین را 10 بار در روز انجام دهید.

درمان سندروم تونل کارپال با فیزیوتراپی و کاردمانی

درمان سندروم تونل کارپال (CTS) با فیزیوتراپی و کار درمانی به افراد کمک می کند تا بدون انجام جراحی، علائم سندروم تونل کارپال را کنترل کنند. انجام فیزیوتراپی قبل از جراحی، برای کاهش درد و بهبود عملکرد دست بسیار موثر است. در اینجا چند روش درمانی اصلی در فیزیوتراپی آورده شده است:

• مراقبت های محافظه‌کارانه: معمولا در مراحل اولیه سندروم تونل کارپال، درمان های محافظه‌کارانه به عنوان اولین گزینه فیزیوتراپی توصیه می شود.
• آموزش بیمار: فیزیوتراپ به بیمار روش هایی را می آموزد تا وضعیت خود را بهبود ببخشد و از بدتر شدن سندروم جلوگیری کند. طی این جلسات او راجع به تغییر وضعیت مچ دست (اجتناب از خم شدن طولانی مدت مچ)، اصلاح وضعیت گردن و بالای پشت (جلوگیری از خمیدگی گردن)، استفاده محتاطانه از ابزار تیز یا دیگر وسایل و انجام وقفه های کششی در طول روز، آموزش و توضیحاتی را به بیمار ارائه می دهد.
• تمرینات کششی: فیزیوتراپ تمرینات کششی ملایمی را برای بهبود انعطاف‌پذیری مچ، دست و انگشتان بیمار پیشنهاد می کند.
• تمرینات تقویتی: پس از کاهش علائم، تمرینات تقویتی برای دست، مچ دست و ساعد، برای حفظ وضعیت مناسب بدن تجویز می شود.
• آتل‌بندی: فیزیوتراپ برای کاهش درد و فشار روی مچ دست، استفاده شبانه از آتل را توصیه می کند.
• درمان های سرمایی و حرارتی: استفاده از کمپرس یخ یا کیسه های گرم، به توصیه فیزیوتراپیست، به کاهش درد و التهاب کمک می کند.
• تغییرات در محیط کار: فیزیوتراپ ممکن است به بیمار توصیه کند که در محیط کار یا خانه خود تغییراتی ایجاد کند تا فشار روی مچ دست او کاهش یابد. این تغییرات شامل مواردی چون تنظیم صحیح صفحه کلید و میز کار در هنگام استفاده از رایانه، استفاده صحیح از ابزار یا استفاده از دستکش برای حفظ گرما در مچ دست می باشد.

درمان سندروم تونل کارپال با طب سنتی و طب سوزنی

طب سنتی و طب سوزنی، یک رویکرد جامع و طبیعی برای کاهش علائم و بهبود وضعیت بیماران مبتلا به سندروم تونل کارپال است. برای درمان سندرم تونل کارپال با طب سوزنی، نقاط خاصی در مچ دست، بازو و نقاط دیگر بدن تحریک می شوند تا التهاب کاهش یابد. این روش با افزایش گلبول های سفید خون، به تسکین التهاب کمک می کند. همچنین، در این روش از طریق گشاد شدن و انقباض رگ های خونی موضعی، گردش خون در نواحی مختلف بدن، از جمله مچ دست، دست و بازو، بهبود می یابد.

این فرآیند به بازگشت جریان خون به نواحی آسیب‌دیده کمک می کند و روند بهبودی را سرعت می بخشد. یکی از مزایای اصلی استفاده از طب سوزنی برای درمان سندروم تونل کارپال، تحریک ترشح اندورفین است. اندورفین ها که به عنوان مسکن های طبیعی بدن عمل می کنند، می توانند درد را تسکین داده و به ایجاد احساس راحتی و آرامش در بیماران کمک کنند.

همچنین استفاده از برخی دمنوش ها و گیاهان چینی، در تسریع روند بهبودی بیمار، موثر است. این گیاهان برای کاهش التهاب و بهبود گردش خون در بدن مورد استفاده قرار می گیرند. ترکیب طب سوزنی و گیاهان چینی می تواند تسکین سریع و پایداری ایجاد کرده و در بسیاری از موارد نتیجه ‌بخش‌تر از سایر روش ها باشد. این ترکیب بدون نیاز به داروهای شیمیایی یا جراحی، به کاهش علائم سندروم و تسریع بهبودی کمک می کند.

جدیدترین روش درمان سندروم تونل کارپال

یکی از روش های جدید برای درمان سندروم تونل کارپال، درمان پی آر پی (PRP) است. در این روش، پلاکت های خون بیمار به ناحیه آسیب ‌دیده تزریق می شود تا با ترمیم بافت و کاهش التهاب، فرآیند بهبودی را سرعت بخشند. این روش کم تهاجمی است و طی آن از فرآیندهای درمانی طبیعی بدن، برای درد کاهش و بهبود عملکرد دست استفاده می شود. امروزه این روش به عنوان جایگزینی برای جراحی و یکی از گزینه ‌های اصلی درمان سندرم تونل کارپال مطرح است.

بهترین راه درمان سندروم تونل کارپال کدام است؟

طبق بررسی ها، با توجه به شدت سندروم تونل کارپال بیمار، روش های متنوعی برای درمان این سندرم، موثر و مورد استفاده پزشکان هستند. بنابراین درمان هر فرد باید با توجه به وضعیت خاص او انتخاب شود و پزشک ممکن است با ترکیبی از روش های مختلف برای به دست آوردن بهترین نتیجه، برای درمان بیمار اقدام کند.

به طور کلی، استفاده از گلوکوکورتیکوئیدها (کورتیکواستروئیدها) به عنوان بهترین دارو برای درمان سندروم تونل کارپال شناخته می شوند. این داروها به کاهش التهاب و بهبود عملکرد عصب مدیان کمک می کند و در بسیاری از موارد نیاز به جراحی را کاهش داده است. برای تاثیر سریع تر این داروها معمولا به صورت تزریقی به ناحیه تونل کارپال وارد می شود.

درمان قطعی سندروم تونل کارپال چیست؟

معمولا درمان قطعی سندروم تونل کارپال (CTS) به شدت و مدت زمان علائم بستگی دارد. با این حال، بسیاری از افراد از درمان های کم تهاجمی برای تسکین علائم استفاده می کنند و پاسخ مناسبی هم از آن ها دریافت می کنند.

در مواردی که این روش ها مؤثر نباشند، جراحی به عنوان یک روش قطعی تر، توسط پزشک به بیمار توصیه می شود. جراحی تونل کارپال شامل بریدن رباطی است که عصب مدیان را فشرده کرده است؛ به این ترتیب، فشار روی عصب کاهش می یابد.

برای درمان سندورم تونل کارپال به چه پزشکی باید مراجعه کنیم؟

بهترین گزینه برای درمان سندروم تونل کارپال، مراجعه به یک متخصص ارتوپد یا جراح دست است. این پزشکان با تشخیص دقیق علائم و ارزیابی وضعیت بدنی، بهترین روش های درمانی، اعم از درمان های غیرجراحی مانند فیزیوتراپی و داروهای ضدالتهاب یا جراحی آزادسازی تونل کارپال را به شما توصیه می کنند. در برخی موارد، برای انجام درمان های تکمیلی، کاهش علائم و بهبود عملکرد دست، مشاوره با فیزیوتراپیست یا پزشک متخصص درد نیز ضروری است.