عمل جراحی سندروم تونل کارپال
نیاز به مشاوره بیشتر دارید؟
در صورتی که درمان های غیرجراحی مانند داروها یا فیزیوتراپی، نتوانند فشار روی عصب مدیان را کاهش دهند و علائم ادامه پیدا کنند، عمل جراحی سندرم تونل کارپال ضروری است. در این جراحی معمولا رباط عرضی کارپال بریده می شود تا فضای بیشتری برای عصب مدیان فراهم شده و فشار بر آن کاهش یابد.
جراحی سندروم تونل کارپال می تواند به تسکین درد، رفع بی‌حسی و ضعف دست کمک کند و در بسیاری از موارد نتایج دائمی دارد. با این حال، این عمل ممکن است با خطراتی مانند عفونت یا آسیب به عصب همراه باشد و به طی شدن یک دوره بهبودی برای بازیابی کامل نیاز دارد. برای آگاهی از چالش های مختلف عمل سندروم تونل کارپال، با ما همراه باشید.
چه کسانی کاندیدای جراحی سندروم تونل کارپال هستند؟
کاندیدای جراحی سندرم تونل کارپال معمولا افرادی هستند که علائم شدید و مداوم دارند و به درمان های غیرجراحی مانند آتل بندی، تمرینات دستی یا تزریق استروئید پاسخ نداده اند. این جراحی اغلب برای بیمارانی توصیه می شود که دچار ضعف عضلانی، تحلیل رفتن ماهیچه های دست یا درد و بی‌حسی شدید هستند و این علائم بر عملکرد روزمره آن ها تاثیر گذاشته است.
در موارد نادر، افرادی که به سندرم حاد تونل کارپال مبتلا هستند (یعنی علائم سندروم در آن ها به طور ناگهانی و شدید بروز کرده و به دلیل التهاب، آسیب یا خونریزی در مچ دست ایجاد شده است)؛ ممکن است به جراحی فوری نیاز داشته باشند.
انواع روش های عمل سندرم تونل کارپال
جراحی سندرم تونل کارپال به دو روش اصلی شامل جراحی به روش باز و جراحی به روش بسته یا آزادسازی تونل کارپال آندوسکوپی انجام می شود. هر دو روش در کاهش علائم مؤثر هستند و خطرات مشابهی دارند.
با این حال روش آندوسکوپی معمولا بهبودی سریع‌تری دارد و افراد زودتر می توانند به کار و فعالیت های روزمره بازگردند. این جراحی معمولا به‌صورت سرپایی انجام شده و از بی حسی موضعی برای دست یا بازو استفاده می شود، اگرچه در برخی موارد ممکن است بیهوشی عمومی نیز به کار رود.
عمل سندروم تونل کارپال به روش باز
عمل تونل کارپال به روش باز (OCTR)، یکی از رایج ترین و قدیمی ترین روش های جراحی برای درمان این سندرم محسوب می شود. در این تکنیک، جراح یک برش روی مچ دست ایجاد کرده و با کنار زدن بافت های زیرین، به طور مستقیم رباط عرضی کارپال را برش می دهد تا فشار از روی عصب مدیان برداشته شود. این روش به دلیل دید مستقیم جراح، از ایمنی بالایی برخوردار است و از آسیب به ساختارهای مهم مانند عصب مدیان و شریان اولنار جلوگیری می کند.
با این حال، این تکنیک سنتی می تواند باعث آسیب گسترده‌تری به بافت های اطراف شود که منجر به افزایش درد پس از جراحی، طولانی شدن زمان نقاهت و تأخیر در بازگشت به فعالیت های روزانه می شود. به همین دلیل، روش های کم تهاجمی تر مانند تکنیک های آندوسکوپی محبوبیت بیشتری دارند.
روش آندوسکوپی با ایجاد برش های کوچک تر، آسیب جراحی را کاهش داده و روند بهبودی را تسریع می کنند. با این حال، لازم به ذکر است که این رویکرد به دلیل دید غیرمستقیم حین جراحی، ریسک عوارض یا عدم برش کامل رباط را افزایش دهند که می تواند منجر به عود علائم شود.
عمل سندروم تونل کارپال به روش بسته
عمل تونل کارپال به روش بسته، یک تکنیک کم تهاجمی است که توسط متخصصان طب فیزیکی و توانبخشی توسعه یافته است. در این روش، از تصویربرداری اولتراسوند برای شناسایی مسیر عصب مدیان در مچ دست استفاده می شود. سپس نقاط ورودی و خروجی در کف دست و مچ تعیین شده و بی‌حس می شوند.
در طول عمل، یک سوزن مخصوص از طریق تونل کارپال عبور داده شده و نخ برش از آن عبور می کند تا یک حلقه بسته در اطراف رباط ایجاد شود. پس از آن، با حرکت دادن نخ به جلو و عقب، رباط به‌صورت دقیق و بدون نیاز به ایجاد برش روی پوست، قطع می شود. کل این فرآیند حدود 10 تا 15 دقیقه طول می کشد.
پس از جراحی، بیمار تنها دو سوراخ کوچک در محل ورود سوزن خواهد داشت که با پانسمان پوشانده می شود. پانسمان طی 24 ساعت برداشته شده و فرد می تواند فعالیت های سبک روزانه را از سر بگیرد. این روش به دلیل حداقل آسیب به بافت های اطراف، کاهش درد پس از عمل و دوره بهبودی سریع تر، به عنوان یک جایگزین نوین برای جراحی های باز و آندوسکوپی مطرح شده است.
جراحی سندروم تونل کارپال یا آزادسازی عصب مچ دست چگونه انجام می شود؟
جراحی آزادسازی تونل کارپال معمولا یک عمل سرپایی است که تحت بی حسی موضعی انجام می شود. این عمل شامل چندین مرحله اصلی است که بسته به روش جراحی (باز یا بسته) ممکن است کمی متفاوت باشند. به هر حال، مراحل کلی این جراحی شامل موارد زیر است:
آماده سازی بیمار
بیمار باید:
- لباس مخصوص بیمارستان بپوشد.
- فرم رضایت‌نامه جراحی را امضا کند.
- دست و مچ او برای جراحی، آماده و استریل شود.
بی‌حسی و ایجاد برش
در جراحی سندروم تونل کارپال، معمولا از بی حسی موضعی برای بی حس کردن دست و مچ استفاده می شود. در روش باز، جراح برشی حدود 2 اینچ و در روش آندوسکوپی یا اولتراسوندی، یک برش کوچک‌تر، حدود نیم اینچ، روی مچ دست ایجاد می کند.
برش رباط کارپال
در روش باز، جراح از ابزارهای سنتی برای بریدن رباط کارپال استفاده کرده و فضای تونل را افزایش می دهد.
در روش آندوسکوپی، دوربین کوچکی به درون برش وارد می شود تا جراح را راهنمایی کند، سپس رباط کارپال از طریق یک ابزار جراحی دیگر بریده می شود.
بخیه و پانسمان
پس از اتمام جراحی، جراح برش ها را با بخیه می بندد. سپس دست و مچ با آتل یا بانداژ محکم بسته می شود تا تحرک محدود شود و بهبودی به درستی انجام شود.
بازیابی و ترخیص
بیمار باید برای مدت کوتاهی تحت نظر قرار گیرد. در اغلب موارد، بیمار همان روز مرخص می شود، مگر اینکه عوارض خاصی رخ دهد که نیاز به بستری داشته باشد.
بعد از جراحی
بعد از جراحی سندروم تونل کارپال، بیمار باید مراقب باشد که مچ دست خود را بیش از حد حرکت ندهد. همچنین در روزهای بعد از عمل، ممکن است بیمار به داروهای ضد درد و انجام تمرینات توانبخشی نیاز داشته باشد که باید مطابق با تجویز پزشک آن ها را مصرف کند. اگرچه بهبودی کامل معمولا چند هفته طول می کشد، اما بسیاری از بیماران می توانند پس از مدت کوتاهی فعالیت های روزمره خود را از سر بگیرند.
مدت زمان انجام عمل سندروم تونل کارپال چقدر است؟
مدت زمان جراحی تونل کارپال به روش انتخابی (باز یا آندوسکوپی) و شرایط بیمار بستگی دارد. زمان خالص جراحی معمولا حدود 15 دقیقه است. باتوجه به مراحل آماده‌سازی شامل تنظیم تجهیزات، بی‌حسی و بررسی وضعیت بیمار قبل از شروع جراحی، زمان کلی حضور بیمار در اتاق عمل حدود 45 دقیقه است.
عمل سندروم تونل کارپال بعد از جراحی نیاز به بستری شدن دارد؟
جراحی تونل کارپال معمولا به صورت سرپایی انجام می شود و به بستری شدن در بیمارستان نیاز ندارد. پس از اتمام جراحی، مچ دست بیمار با یک بانداژ پوشانده شده و انگشتان آزاد می مانند تا حرکت محدودی داشته باشند. در جراحی سندرم تونل کارپال به روش آندوسکوپی، گاها به برداشتن بخیه هم نیازی نیست.
عوارض جراحی سندروم تونل کارپال
جراحی تونل کارپال معمولا یک روش موثر برای درمان این سندروم است اما مانند هر جراحی دیگری خطرات و عوارض خاص خود را دارد. این جراحی به طور معمول زمانی انجام می شود که روش های غیرجراحی نتوانند علائم را کاهش دهند. برخی از عوارض جراحی سندروم تونل کارپال، به شرح زیر است:
- خونریزی: ممکن است در طول جراحی خونریزی رخ دهد، که این امر به درمان فوری نیاز دارد.
- عفونت: مانند هر عمل جراحی دیگری، خطر ابتلا به عفونت در محل جراحی وجود دارد.
- آسیب به عصب میانی: این خطر به ویژه در جراحی هایی که در نزدیکی عصب های اصلی انجام می شود، وجود دارد. آسیب به عصب می تواند موجب تشدید علائم یا حتی مشکلات حرکتی شود.
- آسیب به عروق خونی مجاور: در طول این جراحی ممکن است عروق خونی آسیب ببینند و در پی آن، خونریزی یا دیگر عوارض رخ دهند.
- جای زخم حساس: بعد از جراحی، احتمال بروز زخم هایی با حساسیت بالاتر در ناحیه مچ دست وجود دارد که ممکن است تا مدت ها ادامه یابد.
- نیاز به جراحی بیشتر: در برخی موارد نادر، ممکن است جراحی اولیه کافی نباشد و بیمار به جراحی مجدد نیاز داشته باشد.
- دوران نقاهت طولانی: دوران نقاهت پس از جراحی آزادسازی تونل کارپال می تواند از چند هفته تا چند ماه طول بکشد. اگر عصب برای مدت طولانی تحت فشار بوده باشد، روند بهبودی ممکن است حتی بیشتر هم طول بکشد. در این فرآیند، استفاده از آتل برای تثبیت مچ دست و انجام فیزیوتراپی به منظور تقویت و التیام بافت ها ضروری است.
اقدمات قبل و مراقبت های بعد از عمل سندروم تونل کارپال
توجه به اقدامات قبل و مراقبت های بعد از عمل سندروم تونل کارپال، برای تسریع در روند بهبودی بیمار از اهمیت بالایی برخوردار است. پیش از جراحی، بیمار باید پزشک را از تمام داروهای مصرفی خود، از جمله داروهای گیاهی و مکمل ها، مطلع کند. همچنین بهتر است که بیمار، مصرف داروهای رقیق‌کننده خون مانند آسپرین و ایبوپروفن را از دوهفته قبل جراحی قطع کند. ترک سیگار نیز پیش از جراحی سندروم تونل کارپال، توصیه می‌شود؛ زیرا نیکوتین باعث کند شدن فرآیند ترمیم زخم می شود.
برای تکمیل پرونده و مطابق با تشخیص پزشک، برخی آزمایش ها، مانند آزمایش خون و الکتروکاردیوگرام نیز باید انجام شده و نتایج آن با جراح به اشتراک گذاشته شوند. علاوه بر این، رعایت دستورالعمل های پزشک برای قبل از عمل مانند ناشتا بودن در روز جراحی، ضروری است.
پس از جراحی نیز برای تسریع روند بهبودی، بیمار باید دستورالعمل های خاصی را رعایت کند. استراحت، نگه داشتن بانداژ یا آتل به‌صورت خشک و تمیز و انجام تمرینات حرکتی برای جلوگیری از خشکی مفصل، از جمله مراقبت‌های لازم برای بعد از جراحی تونل کارپال است.
در دوران نقاهت این جراحی، پزشک داروهای ضد درد برای بیمار تجویز کرده و توصیه می کند که دست در سطحی بالاتر از قلب نگه داشته شود تا از تورم جلوگیری شود. در موارد لزوم، کمپرس یخ نیز به کاهش درد و تورم کمک می کند.
محدود کردن فعالیت های سنگین، انجام پیاده روی برای بهبود جریان خون و رعایت نکات بهداشتی هنگام دوش گرفتن در این دوران نیز از اهمیت فراوانی برخوردار است. همچنین انجام تمرینات فیزیوتراپی برای بازیابی حرکت مچ دست و تقویت آن ضروری است.
چه مدت بعد از عمل سندروم تونل کارپال می توانم به فعالیت های روزانه برگردم؟
مدت زمان بازگشت به فعالیت های روزانه بعد از جراحی سندرم تونل کارپال به عوامل مختلفی مثل نوع جراحی، دست غالب و نوع فعالیت های شغلی بیمار بستگی دارد. برای مثال، اگر جراحی بر روی دست غالب انجام شده باشد و شغل بیمار شامل انجام حرکات مکرر مانند تایپ کردن یا کار در خط مونتاژ باشد، برای بازگشت به کار، معمولا به 6 تا 8 هفته استراحت نیاز است.
همچنین اگر جراحی روی دست غیرغالب انجام شده و فعالیت‌های کاری به گونه‌ای نیست که به حرکات مکرر نیاز داشته باشد، بیمار معمولا می‌تواند در عرض 7 تا 14 روز، فعالیت های روزانه و کاری خود را شروع کند. به طور کلی، این زمان بهبودی از فردی به فرد دیگر متفاوت است و به شرایط خاص هر شخص بستگی دارد. رعایت دستورالعمل های پزشکی و انجام تمرینات فیزیوتراپی پس از جراحی، برای بهبودی سریع تر، حائز اهمیت است.
چه مدت بعد از عمل سندروم تونل کارپال می توانم رانندگی کنم؟
بازگشت به رانندگی بعد از جراحی تونل کارپال، به نوع جراحی، دست غالب شما و وضعیت بهبودی بستگی دارد. اگر جراحی آندوسکوپی انجام داده‌اید، معمولا سریع تر می توانید رانندگی را آغاز کنید؛ اما در جراحی باز، برای رانندگی مجدد به حدود 2 تا 4 هفته زمان نیاز است. لازم به ذکر است اگر دست غالب شما جراحی شده، باید زمان بیشتری را برای رانندگی مجدد صبر کنید. بهتر است قبل از رانندگی با پزشک مشورت کنید تا مطمئن شوید توانایی کافی برای کنترل خودرو را دارید.
چرا باید بهترین جراح سندروم تونل کارپال را انتخاب کنیم؟
انتخاب بهترین جراح برای درمان سندرم تونل کارپال از اهمیت زیادی برخوردار است؛ زیرا این جراحی به دقت و مهارت بالایی نیاز دارد. جراح متخصص و با تجربه قادر است تا بابه کارگیری تکنیک های پیشرفته تر، خطرات جراحی را کاهش داده و روند بهبودی سریع تری را برای بیمار فراهم کند.
همچنین یک جراح با تخصص بالا می تواند مشکلات احتمالی را به درستی تشخیص داده و بهترین روش درمانی را با توجه به وضعیت فرد انتخاب کند. بنابراین انتخاب یک متخصص مناسب برای جراحی سندروم تونل کارپال، می تواند تاثیر زیادی بر نتیجه نهایی درمان و بهبود کیفیت زندگی بیمار داشته باشد.
