سکته مغزی چیست؟

سکته مغزی به معنی کاهش یا توقف جریان خون به بخشی از مغز است. زمانی که این اتفاق میفتد، سلول های مغزی از دریافت اکسیژن و مواد مغذی محروم می شوند. این وضعیت باعث می شود که سلول ها طی چند دقیقه شروع به مردن کنند. سکته مغزی در واقع یک وضعیت اورژانسی محسوب می شود و دریافت سریع کمک های پزشکی می تواند شدت آسیب مغزی و عوارض ناشی از آن را کاهش دهد. خوشبختانه، امروزه میزان مرگ ‌و میر ناشی از سکته مغزی کاهش یافته و درمان های مؤثری برای جلوگیری از ناتوانی های ناشی از آن وجود دارد.

سکته مغزی چه زمانی رخ می دهد؟

سکته مغزی زمانی رخ می دهد که یک لخته خون یا خونریزی مغزی مانع از جریان یافتن خون به مغز شود. این وضعیت می تواند خطرناک و حتی کشنده باشد و نیاز به اقدام فوری پزشکی دارد. در صورت مشاهده علائم سکته در خود یا فردی دیگر، لازم است بلافاصله با اورژانس تماس بگیرید.

چه کسانی در خطر سکته مغزی هستند؟

سکته مغزی می تواند برای افراد مختلف و در اثر عوامل مختلفی رخ دهد، اما برخی از فاکتورها احتمال وقوع آن را افزایش می دهند. در ادامه راجع به کسانی که بیشتر ممکن است دچار سکته مغزی شوند توضیح خواهیم داد:

• افراد چاق یا افرادی که اضافه وزن دارند
• افرادی که تحرک بدنی زیادی ندارند
• افرادی که بیش از اندازه الکل مصرف می کنند
• مصرف کنندگان مواد مخدر مثل کوکائین و مت‌آمفتامین
• کسانی که فشار خون بالا دارند
• کسانی که سیگار می کشند یا در معرض دود سیگار هستند
• افراد با کلسترول بالا
• کسانی که دیابت دارند– سطح قند خون بالا می تواند به رگ ها آسیب بزند و احتمال لخته شدن خون را افزایش دهد
• افراد مبتلا به آپنه انسدادی خواب – یک اختلال تنفسی که می تواند سطح اکسیژن خون را کاهش دهد
• افراد مبتلا به بیماری های قلبی-عروقی –مشکلاتی مانند نارسایی قلبی، نقص مادرزادی قلب، عفونت های قلبی و آریتمی ها (مانند فیبریلاسیون دهلیزی)
• افراد با سابقه شخصی یا خانوادگی سکته مغزی، حمله قلبی یا حمله ایسکمیک گذرا (TIA)
• افراد بالای 55 سال
• افراد با نژاد آفریقایی-آمریکایی و اسپانیایی
• افرادی که تحت هورمون‌درمانی (مخصوصا استروژن) هستند یا بیش از اندازه از قرص های ضدبارداری استفاده می کنند.

علائم سکته مغزی

سکته مغزی علائم مختلفی دارد و اگر چنین علائمی را در کسی دیدید، زمان شروع علائم را با دقت ثبت کنید و بلافاصله به پزشک یا اورژانس خبر دهید. از جمله علائم کلی سکته مغزی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• مشکل در صحبت کردن و درک گفتار
• گیجی
• مشکل در ادای درست کلمات یا گفتار نامفهوم
• مشکل در درک صحبت های دیگران
• بی‌حسی، ضعف یا فلج در یک طرف بدن (معمولا فقط یک طرف صورت، بازو یا پا تحت تأثیر قرار می گیرد. در این حالت اگر فرد تلاش کند هر دو دست خود را بالا ببرد، ممکن است یکی از آن ها دچار ضعف شده و به پایین بیفتد.)
• افتادگی در یک طرف دهان حین لبخند زدن
• مشکلات بینایی در یک یا هر دو چشم (فرد ممکن است ناگهان دچار تاری دید یا از دست دادن بینایی در یک یا هر دو چشم شود.)
• دوبینی
• سردرد شدید و ناگهانی (این سردرد ممکن است با استفراغ، سرگیجه یا کاهش سطح هوشیاری همراه باشد.)
• مشکل در راه رفتن و از دست دادن تعادل

نکته مهم:

برای تشخیص سریع سکته، می توان از روش FAST استفاده کرد:

• F (Face - صورت): آیا یک طرف صورت افتادگی دارد؟
• A (Arms - بازوها): آیا فرد می تواند هر دو دست را بالا ببرد یا یکی ضعیف‌تر است؟
• S (Speech - گفتار): آیا گفتار فرد نامفهوم یا دشوار شده است؟
• T (Time - زمان): در صورت مشاهده هر یک از این علائم، بدون اتلاف وقت با اورژانس تماس بگیرید.

هر ثانیه در هنگام سکته مغزی حیاتی است، بنابراین اقدام سریع می تواند جان فرد را نجات دهد و از آسیب های جدی جلوگیری کند.

دلایل و علت سکته مغزی

سکته مغزی زمانی رخ می دهد که جریان خون به مغز دچار اختلال شود. این اتفاق به دو شکل اصلی رخ می دهد: سکته مغزی ایسکمیک که به دلیل انسداد شریان های مغزی ایجاد می شود و سکته مغزی هموراژیک که ناشی از نشت یا پارگی یک رگ خونی در مغز است.

دلایل سکته مغزی ایسکمیک

این نوع، شایع‌ترین نوع سکته مغزی محسوب می شود و زمانی اتفاق می افتد که یکی از رگ های خونی مغز باریک شده یا مسدود شود. در نتیجه، جریان خون به مغز کاهش می یابد که به این وضعیت ایسکمی گفته می شود. از علل احتمالی سکته مغزی ایسکمیک می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• تشکیل پلاک چربی در رگ های خونی مغز که باعث تنگ شدن شریان ها می شود.
• لخته های خون که می توانند در رگ های مغزی ایجاد شده یا از سایر نقاط بدن، به‌ویژه از قلب، وارد جریان خون شده و به مغز برسند.
• مواد زائد دیگر که ممکن است از طریق خون به مغز منتقل شوند و باعث انسداد رگ ها شوند.

دلایل سکته مغزی هموراژیک

این نوع سکته زمانی رخ می دهد که یک رگ خونی در مغز پاره شده یا دچار نشت شود. این اتفاق منجر به خونریزی داخل مغز می شود که به آن خونریزی مغزی می گویند. از علل احتمالی سکته مغزی هموراژیک می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• فشار خون بالا که کنترل نشده باشد.
• مصرف بیش از حد داروهای رقیق‌کننده خون که به‌عنوان ضد انعقاد شناخته می شوند.
• آنوریسم (برآمدگی در دیواره ضعیف رگ های خونی) که ممکن است باعث پارگی شریان شود.
• ضربه به سر ناشی از تصادفات یا آسیب های دیگر.
• رسوب پروتئین در دیواره رگ های خونی که باعث ضعف آن ها می شود (این وضعیت به آنژیوپاتی آمیلوئید مغزی معروف است).
• سکته مغزی ایسکمیک که منجر به خونریزی مغزی شود.
• ناهنجاری های عروقی مادرزادی مانند ناهنجاری شریانی وریدی (AVM) که شامل یک گره نامنظم از رگ های خونی با دیواره نازک است و ممکن است دچار پارگی شود.

دلایل حمله ایسکمیک گذرا (TIA)

حمله ایسکمیک گذرا (Transient Ischemic Attack – TIA) نوعی اختلال موقتی در جریان خون مغز است که علائم مشابه سکته مغزی ایجاد می کند، اما بدون آسیب دائمی. این حمله معمولا چند دقیقه طول می کشد و بعد از مدت کوتاهی علائم برطرف می شوند. از علل احتمالی حمله ایسمیک گذرا می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• تشکیل لخته خون یا پلاک چربی که به‌طور موقت جریان خون به مغز را کاهش داده یا مسدود می کند.
• تنگ شدن یا انسداد نسبی شریان های مغزی که مانع رسیدن خون کافی به مغز می شود.

سکته مغزی می تواند به دلایل مختلفی رخ دهد، اما در بیشتر موارد، عوامل خطر آن قابل کنترل هستند. شناخت علائم اولیه، اقدام سریع در مواقع اضطراری و رعایت سبک زندگی سالم می توانند به کاهش خطر ابتلا به سکته مغزی کمک کنند.

عوارض و خطرات سکته مغزی

سکته مغزی ممکن است عوارض موقتی یا دائمی ایجاد کند که شدت آن ها به مدت زمان قطع جریان خون به مغز و محل آسیب در مغز بستگی دارد. این عوارض می توانند بر عملکردهای مختلف بدن و ذهن تأثیر بگذارند. در ادامه راجع به عوارض خطرناک سکته مغزی توضیح داده خواهد شد:

فلج شدن

سکته مغزی می تواند باعث فلج یا ضعف عضلانی در یک طرف بدن شود. این حالت معمولا به دلیل آسیب به بخش هایی از مغز که حرکات بدن را کنترل می کنند، رخ می دهد. بسته به شدت سکته، فرد ممکن است توانایی حرکت برخی از عضلات را به‌طور کامل از دست بدهد یا دچار ضعف شود. این مشکل معمولا در صورت، بازو یا پای یک سمت بدن دیده می شود و می تواند بر تعادل، توانایی راه رفتن و انجام فعالیت های روزمره تأثیر بگذارد. توانبخشی، فیزیوتراپی و تمرینات مداوم می توانند به بهبود عملکرد عضلات کمک کنند.

مشکل در صحبت کردن یا بلعیدن

سکته مغزی ممکن است باعث آسیب به بخش هایی از مغز شود که مسئول کنترل عضلات مورد نیاز برای گفتار و بلع هستند. در نتیجه، فرد ممکن است در ادای کلمات، فهمیدن صحبت های دیگران، خواندن، نوشتن و حتی بلعیدن غذا دچار مشکل شود. این وضعیت که به آن دیزآرتریا (مشکل در ادای صحیح کلمات) یا دیسفاژی (مشکل در بلع) گفته می شود، می تواند باعث ناراحتی و کاهش کیفیت زندگی فرد شود. گفتاردرمانی و تمرینات ویژه می توانند به بهبود این مشکلات کمک کنند.

از دست دادن حافظه و مشکل در تفکر

سکته مغزی می تواند بر عملکردهای شناختی مغز تأثیر بگذارد و باعث مشکلاتی در حافظه، تمرکز، تصمیم‌گیری و استدلال شود. برخی افراد ممکن است جزئیات روزمره را فراموش کنند، در دنبال کردن مکالمات دچار مشکل شوند یا نتوانند وظایف پیچیده را انجام دهند. این مشکلات شناختی ممکن است موقتی یا دائمی باشند و بسته به محل و شدت آسیب مغزی متفاوت باشند. توانبخشی شناختی و تمرینات ذهنی می توانند به بازگرداندن عملکردهای شناختی کمک کنند.

مشکلات عاطفی و افسردگی

سکته مغزی می تواند بر وضعیت روحی و احساسی فرد تأثیر بگذارد. بسیاری از کسانی که سکته مغزی کرده‌اند،‌ دچار تغییرات خلقی، اضطراب و افسردگی می شوند. این تغییرات به دلیل آسیب به بخش هایی از مغز که مسئول تنظیم احساسات هستند، رخ می دهند. فرد ممکن است احساس غم، ناامیدی یا بی‌انگیزگی کند و توانایی کنترل احساسات خود را از دست بدهد. حمایت عاطفی از سوی خانواده و دوستان، همراه با درمان های روانشناختی و دارویی، می تواند در بهبود وضعیت روحی فرد مؤثر باشد.

درد و بی‌حسی

برخی از افراد پس از سکته مغزی دچار درد، بی‌حسی یا احساس سوزن‌سوزن شدن در قسمت هایی از بدن می شوند که تحت تأثیر سکته قرار گرفته‌اند. این علائم ممکن است ناشی از آسیب به اعصاب حسی مغز باشند. در برخی موارد، افراد احساس درد مزمن در یک سمت بدن دارند، که به آن سندرم درد مرکزی گفته می شود. این دردها ممکن است با لمس، حرکت یا حتی تغییر دما تشدید شوند. فیزیوتراپی، داروهای ضد درد و روش های توانبخشی می توانند به کاهش این علائم کمک کنند.

تغییر در رفتار و نیاز به کمک در امور روزمره

سکته مغزی می تواند باعث تغییر در رفتار فرد شود. برخی افراد ممکن است گوشه‌گیرتر و کم‌حوصله شوند یا انگیزه خود را برای انجام فعالیت های روزانه از دست بدهند. در موارد شدیدتر، فرد ممکن است برای انجام کارهای شخصی مانند لباس پوشیدن، غذا خوردن، استحمام و مدیریت امور مالی نیاز به کمک داشته باشد. نقش خانواده و پرستاران در این مرحله بسیار مهم است، زیرا حمایت و تشویق آن ها می تواند به بازگرداندن استقلال فرد کمک کند. شرکت در جلسات توانبخشی و استفاده از تکنیک های مدیریت رفتار نیز می تواند مؤثر باشد.

آیا می توان از سکته مغزی پیشگیری کرد؟

شناخت عوامل خطر و پیروی از توصیه های متخصصان بهداشتی برای ایجاد تغییرات در سبک زندگی به شما کمک می کند تا از سکته مغزی جلوگیری کنید. علاوه بر این، اگر بیمار قبلا دچار سکته مغزی شده است، این اقدامات می توانند به جلوگیری از سکته های دیگر کمک کنند. همچنین، رعایت این توصیه ها در صورت داشتن حمله ایسکمیک گذرا (TIA) می تواند به کاهش خطر سکته مغزی کمک کند. مراقبت های پس از سکته در بیمارستان و پس از آن نقش مهمی در پیشگیری از سکته های بعدی دارند. در ادامه، توصیه هایی جهت پیشگیری از سکته مغزی ذکر شده است:

کنترل فشار خون بالا (هایپرتنشن):

فشار خون بالا یکی از مهمترین عوامل خطر برای سکته مغزی است. اگر فشار خون خود را کنترل کنید، خطر سکته مغزی کاهش می یابد. تغییرات در سبک زندگی و مصرف داروها می توانند برای درمان فشار خون بالا موثر باشند و از سکته های بعدی جلوگیری کنند.

کاهش کلسترول و چربی اشباع:

کاهش مصرف چربی های اشباع و ترانس و کلسترول در رژیم غذایی به کاهش تجمع چربی ها در شریان ها کمک می کند که این می تواند خطر سکته مغزی را کاهش دهد. اگر نمی توانید کلسترول خود را تنها با تغییرات رژیم غذایی کنترل کنید، ممکن است نیاز به داروهای کاهش‌دهنده کلسترول داشته باشید.

ترک سیگار:

سیگار کشیدن می تواند خطر سکته مغزی را افزایش دهد، نه تنها برای افرادی که سیگار می کشند، بلکه برای کسانی که در معرض دود سیگار قرار دارند نیز خطرناک است. ترک سیگار می تواند خطر سکته مغزی را کاهش دهد.

مدیریت دیابت:

کنترل دیابت با رعایت رژیم غذایی، ورزش و کاهش وزن می تواند به نگه‌داشتن قند خون در سطح سالم کمک کند. اگر این روش ها کافی نباشند، داروهای دیابت می توانند برای کنترل سطح قند خون استفاده شوند.

حفظ وزن سالم:

اضافه وزن می تواند خطر سکته مغزی را افزایش دهد. حفظ وزن سالم و مدیریت آن به کاهش فشار خون، بیماری های قلبی و دیابت کمک می کند.

مصرف میوه و سبزیجات:

رژیم غذایی سرشار از میوه ها و سبزیجات می تواند خطر سکته مغزی را کاهش دهد. مصرف حداقل پنج وعده میوه یا سبزیجات در روز توصیه می شود. رژیم مدیترانه‌ای، که شامل میوه، سبزیجات، آجیل و غلات کامل است، ممکن است در پیشگیری از سکته مغزی مفید باشد.

ورزش منظم:

ورزش هوازی مانند پیاده‌روی، دویدن، شنا و دوچرخه‌سواری می تواند فشار خون را کاهش دهد، سطح کلسترول خوب را افزایش دهد، سلامت رگ های خونی و قلب را بهبود بخشد و به کاهش وزن کمک کند. انجمن قلب آمریکا توصیه می کند که حداقل 150 دقیقه فعالیت هوازی با شدت متوسط یا 75 دقیقه فعالیت هوازی شدید در هفته داشته باشید.

درمان آپنه انسدادی خواب (OSA)

اختلال آپنه خواب، که باعث توقف تنفس در هنگام خواب می شود، ممکن است خطر سکته مغزی را افزایش دهد. درمان های مختلفی مانند دستگاه فشار مثبت راه هوایی (CPAP) می توانند به کاهش این خطر کمک کنند.

اجتناب از داروهای غیرمجاز:

استفاده از داروهای غیرمجاز مانند کوکائین و مت آمفتامین می تواند خطر سکته مغزی را افزایش دهد.

استفاده از داروهای ضد پلاکت:

داروهایی مانند آسپرین، کلوپیدوگرل (پلاویکس) یا تیکاگرلور (بریلینتا) می توانند به کاهش احتمال لخته شدن خون (در بیمارانی که قبلا سکته مغزی یا حمله گذرا را تجربه کرده‌اند) کمک کنند. این داروها معمولا برای کاهش خطر سکته مغزی بعدی تجویز می شوند.

داروهای رقیق‌کننده خون:

داروهایی مانند وارفارین، دابیگاتران (پراداکسا) و ریواروکسابان (Xarelto) که به کاهش لخته شدن خون کمک می کنند، برای افرادی که در معرض خطر بالا هستند، تجویز می شوند. این داروها معمولا نیاز به نظارت و آزمایش های خون ندارند و خطر خونریزی کمتری نسبت به وارفارین دارند.

نحوه تشخیص سکته مغزی

سکته مغزی از طریق معاینه عصبی و انجام آزمایشات مختلف تشخیص داده می شود. از جمله آزمایشات مختلفی که برای تأیید تشخیص سکته مغزی استفاده می شوند، شامل موارد زیر است:

آزمایشات خون

آزمایشات خون برای بررسی وضعیت عمومی سلامت بیمار، میزان انعقاد خون، و شواهدی از بیماری های زمینه‌ای مانند دیابت یا کلسترول بالا انجام می شود. این آزمایشات ممکن است به پزشک در تشخیص علت سکته کمک کنند.

سی تی اسکن (CT Scan)

سی تی اسکن برای شناسایی هر گونه آسیب به مغز، خونریزی، یا لخته خون در مغز استفاده می شود. این آزمایش به پزشک کمک می کند تا نوع سکته (ایسکمیک یا هموراژیک) را شناسایی کند.

الکتروانسفالوگرام (EEG)

این آزمایش فعالیت الکتریکی مغز را اندازه‌گیری می کند و ممکن است برای تشخیص سایر اختلالات مغزی مرتبط با سکته، مانند تشنج، مورد استفاده قرار گیرد.

نوار قلب (EKG)

نوار قلب برای بررسی وضعیت قلب و ریتم آن انجام می شود. مشکلات قلبی مانند آریتمی ها می توانند عامل سکته مغزی باشند و نوار قلب می تواند به شناسایی این مسائل کمک کند.

ام آر آی (MRI)

ام آر آی تصاویری دقیق‌تر از مغز ارائه می دهد و می تواند نواحی آسیب دیده را نشان دهد. این آزمایش معمولا برای تشخیص سکته مغزی و بررسی شدت آسیب مغزی استفاده می شود.

با استفاده از ترکیب این آزمایشات و معاینه عصبی، پزشک قادر خواهد بود تشخیص دقیقی از سکته مغزی بدهد و درمان مناسب را شروع کند.

راه های درمان سکته مغزی

درمان سکته مغزی به عوامل مختلفی از جمله میزان آسیب به مغز، ناحیه آسیب دیده، و نوع سکته مغزی بستگی دارد. هدف اصلی درمان سکته مغزی بازگرداندن سریع جریان خون به مغز و محدود کردن آسیب مغزی است. درمان های مختلف بر اساس نوع سکته متفاوت خواهند بود:

درمان سکته مغزی ایسکمیک

اگر شما سکته مغزی ایسکمیک (ناشی از لخته خون) تجربه کرده‌اید، پزشکان سعی می کنند لخته خون را از بین ببرند یا شکسته کنند. این کار با استفاده از داروهای ترومبولیتیک و یا جراحی (ترومبکتومی مکانیکی) انجام می شود. همچنین، ممکن است داروهایی برای مدیریت فشار خون به شما داده شود تا از افزایش آسیب به مغز جلوگیری شود.

درمان سکته مغزی هموراژیک

در صورتی که سکته مغزی هموراژیک (ناشی از خونریزی) داشته باشید، پزشکان به کنترل خونریزی مغزی می پردازند. برای جلوگیری از خونریزی بیشتر و مدیریت فشار خون ممکن است داروهایی تجویز شود. همچنین، در برخی موارد نیاز به جراحی برای کاهش فشار داخل جمجمه و کنترل خونریزی در مغز وجود دارد.

توانبخشی سکته مغزی

توانبخشی پس از سکته مغزی بخش حیاتی از درمان است که به فرد کمک می کند تا با تغییرات مغز و بدن پس از سکته سازگار شود و توانایی های از دست رفته را بازیابد. فرآیند توانبخشی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

توانبخشی شناختی: این نوع توانبخشی به بهبود حافظه، تمرکز و سایر توانایی های ذهنی کمک می کند که ممکن است تحت تأثیر سکته مغزی قرار گرفته باشد.

کاردرمانی: کاردرمانی به بیمار کمک می کند تا وظایف روزانه خود را، به ویژه کارهای خانه و فعالیت هایی که نیاز به حرکات دقیق بدن دارند، به طور ایمن انجام دهد.

فیزیوتراپی: فیزیوتراپی برای تقویت عضلات، بهبود تعادل و بازگرداندن توانایی استفاده از بازوها و پاها کمک می کند. این نوع توانبخشی به افراد کمک می کند تا عملکرد فیزیکی خود را دوباره به دست آورند.

گفتار درمانی: گفتار درمانی به بهبود توانایی های زبانی و گفتاری کمک می کند و همچنین به بازیابی کنترل بر ماهیچه هایی که برای صحبت کردن، تنفس، خوردن و قورت دادن استفاده می شوند، پرداخته می شود.

تمامی این درمان ها و توانبخشی ها به تدریج و بسته به شدت سکته و نیاز فرد، به بازسازی توانایی های مغزی و فیزیکی کمک می کنند.

آیا سکته مغزی خوب میشود؟

خوشبختانه امکان بهبودی و خوب شدن پس از سکته مغزی وجود دارد. مغز در این مرحله، طی روندی تحت عنوان نوروپلاستیسیته یا انعطاف‌پذیری،‌ خود را بهبود می بخشد. این فرآیند به مغز اجازه می دهد که شبکه های عصبی خود را بازسازی کند و مسیرهای عصبی جدیدی تشکیل دهد. مغز در واقع قادر است از طریق رشد و سازماندهی مجدد مسیرهای عصبی خود را ترمیم کند و توانایی های از دست رفته را بازیابی کند. این فرآیند به طور طبیعی اتفاق میفتد، اما برای بهبود بهتر، مغز نیاز به حمایت و کمک دارد که از طریق توانبخشی صورت می گیرد. شایان ذکر است که میزان بهبودی مغز، بستگی به شدت آسیب و فرآیندهای درمانی دارد.

سکته مغزی خاموش چیست؟

سکته مغزی خاموش به سکته هایی گفته می شود که علائم واضح و قابل توجهی ندارند و فرد ممکن است حتی متوجه آن نشود. این نوع سکته معمولا بدون علائم قابل تشخیص رخ می دهد یا فرد به دلیل خفیف بودن علائم آن ها را به خاطر نمی آورد. با این حال، سکته مغزی خاموش می تواند باعث آسیب دائمی به مغز شود.

افرادی که چندین بار سکته مغزی خاموش تجربه کرده‌اند، ممکن است دچار مشکلات فکری، حافظه و حتی مشکلات در انجام فعالیت های روزانه شوند. همچنین، این سکته ها ممکن است باعث بروز سکته های مغزی شدیدتر در آینده شوند.

تشخیص سکته مغزی خاموش معمولا دشوار است مگر اینکه فرد تحت اسکن مغزی قرار گیرد، زیرا آسیب ناشی از آن معمولا در ابتدا مشهود نیست. برخی افراد ممکن است مشکلات جزئی در حافظه یا کمی دشواری در حرکت داشته باشند که ممکن است به این نوع سکته نسبت داده شود. در برخی موارد، پزشک می تواند بدون انجام آزمایش های اضافی، علائم این نوع سکته را شناسایی کند.

سکته مغزی خفیف هم می تواند خطرناک باشد؟

سکته های مغزی خفیف در واقع می توانند خطرات بسیار جدی به همراه داشته باشند. در این حملات، خون‌ رسانی به قسمتی از مغز به طور موقت قطع می شود و معمولا علائمی مانند بی‌ حسی یا ضعف ناگهانی در صورت یا دست ها، دشواری در صحبت کردن، اختلال در دید و مشکلات تعادلی ایجاد می شود. اگرچه این علائم معمولا به سرعت برطرف می شوند و آسیب دائمی به نظر نمی رسد، اما این سکته ها به‌عنوان هشداری برای سکته مغزی قوی تر و بزرگ تر خواهند بود. سکته مغزی خفیف به‌طور جدی نشان ‌دهنده این است که سیستم عروقی مغز در معرض خطر است و باید به آن توجه شود. درمان فوری و پیشگیرانه می تواند از سکته مغزی بعدی جلوگیری کند. این نکته نشان می دهد که سکته مغزی حتی اگر علائم خفیف یا موقتی باشد، باید به‌طور جدی گرفته شود و نباید آن را نادیده گرفت.

سکته مغزی می تواند منجر به کما شود؟

در مواردی که سکته های مغزی شدیدتر هستند، فرد ممکن است دچار بی‌ هوشی یا کما شود. در این وضعیت ها، بخش های حیاتی مغز که مسئول پاسخ‌ دهی به محرک ها و انجام عملکردهای بدن هستند، به درستی کار نمی کنند. این وضعیت ها گاهی اوقات تحت عنوان «کما» شناخته می شوند. در کما، فرد ممکن است هیچ‌ گونه پاسخی به صدا یا تحریکات دیگر نداشته باشد و به نظر می رسد که در حالت خواب عمیق است. شدت سکته و میزان آسیب به مغز می تواند به ‌حدی باشد که در نتیجه آن فرد حتی ممکن است جان خود را از دست بدهد. کما ممکن است در برخی از موارد به ‌طور موقت قابل بازگشت باشد، ولی در بسیاری از موارد، آسیب ها دائمی هستند و درمان های خاصی برای معکوس کردن این وضعیت وجود ندارد. بنابراین، سکته مغزی شدید نه تنها می تواند به تغییرات بلندمدت در وضعیت هوشیاری منجر شود، بلکه می تواند تهدیدی جدی برای زندگی فرد به‌شمار آید.

آیا سکته مغزی می تواند منجر به فلج شود؟

یکی از پیامدهای شناخته ‌شده سکته مغزی، فلج یا از دست دادن حرکت در بخش هایی از بدن است. این نوع فلج معمولا در یک طرف بدن اتفاق میفتد و به این معناست که فرد توانایی کنترل عضلات خود را در آن ناحیه از دست می دهد. به‌عنوان مثال، ممکن است یک طرف صورت فرد بی‌ حس یا فلج شود و یا عضلات بازو یا پا کارایی خود را از دست بدهند. این وضعیت ها می توانند توانایی فرد را در انجام کارهای روزمره مانند خوردن، نوشتن، راه رفتن و صحبت کردن محدود کنند. در برخی از موارد، فلج به دلیل آسیب به بخشی از مغز که مسئول حرکت است، رخ می دهد. خوشبختانه، توانبخشی بعد از سکته مغزی می تواند به فرد کمک کند تا به تدریج توانایی های حرکتی از دست رفته را باز یابد. اما مدت زمان و میزان بهبودی بستگی به شدت آسیب مغزی، نوع سکته و برنامه درمانی فرد دارد. توانبخشی فیزیکی و کاردرمانی معمولا بخشی از روند بهبودی است که می تواند به فرد کمک کند تا دوباره استقلال خود را در انجام کارهای روزمره باز یابد.